Pierwsze kroki ku lepszemu życiu, czyli krok do wyjścia z depresji

          Wczoraj było ostatnie spotkanie z psychologiem. Pani psycholog powiedziała mi, że mam notować, zapisywać, pisać po prostu, o tym, co mnie gnębi, o tym, co myślę i że to, miejmy nadzieję, pomoże mi wyjść z mojej depresji.

          Wszystko zaczęło się w 2018 roku. W lutym mniej więcej-tak jak sięga moja pamięć, która de facto jest mało warto teraz – więc chyba w lutym, coraz bardziej zacząłem narzekać na ból gdzieś w brzuchu. Poszedłem do lekarza pierwszego kontaktu. Tutaj nazywa się on GP. Pan doktor wysłał mnie na skan ciała. Po czym, po bodajże tygodniu chyba jakoś tak, miałem spotkanie w szpitalu w Stafford z następnym jakimś lekarzem. Już nie pamiętam jakim, który powiedział, że musi mnie skierować do specjalisty. Dwa tygodnie później miałem spotkanie z chirurgiem w Stoke on Trent. Mr X, I specjalnie piszę tu X, bo nie chcę wymieniać nazwiska, a przed nazwiskiem musi być Mr. A to dlatego, że w Wielkiej Brytanii tytułuje się chirurgów i tylko chirurgów przedrostkiem Mr, a nie Dr. Jest to oznaka specjalnego szacunku i rodzaj wyróżnienia dla konkretnie tej specjalności medycznej.

Hmm. Chyba trochę odszedłem od wątku. Niemniej, no właśnie, wróćmy do pani psycholog. Poprosiłem o pomoc. O dziwo, ja taki bardzo niezależny człowiek, takie przynajmniej miałem mniemanie o sobie. Bo najzwyczajniej w świecie nie dawałem rady, szczególnie psychicznie, ujmując to bardzo skrótowo. Dowiedziałem się w tymże 2018 roku, że mam raka, że muszę mieć operację, że jak się na nią nie zgodzę, to mam bardzo małe szanse na przeżycie. Coś około 10%, no więc oczywiście się zgodziłem. Później był horrendalnie ciężki, 7 miesięcy mniej więcej, czas chemioterapii, lecz o tym innym razem. Aha, jeszcze coś o czasie operacji. Gdy mi wycinali część jelita grubego, to założyli mi tak zwaną kolostomię. No i wszystko fajnie, minęła w końcu chemioterapia. Doszedłem do siebie w miarę. Przyszedł czas na cofnięcie tej stomii do środka, na połączenie z powrotem jelita z tylną częścią naszego układu wydalniczego. No i zaczęły się lekkie hocki-klocki, bo po 2 czy 3 dniach się okazało, że dostałem sepsę. Niemal umarłem, tak w skrócie. Niemniej ja ciągle byłem optymistyczny. Ciągle do przodu. Ciągle pokazywałam, jaki to ja jestem mocny, że się nie dam. Mam nawet takie fajne zdjęcie, zrobione bodajże w Ilam Hall, gdzie pokazuję środkowy palec w kierunku niewidocznego raka: Pierdol się raku, nie poddam się.